The computer is a mirror, an instable category. Welk mens-idee geven we die computer mee in de toekomst, wat willen we erin terugvinden of -zien ter filosofische reflectie?

— https://www.ted.com/talks/oscar_schwartz_can_a_computer_write_poetry/up-next

Deckard en Rachael: allebei of een van beide een replicant, beiden niet volledig op de hoogte van hun eigen status, maar ook niet onzeker hierover. Geheugen is vals; geimplanteerd, zoals we ook leren in Blade Runner 2049.

Brain in a vat-experiment, Hilary Putnam: We kunnen geen brains in vats zijn. Maar is dat niet vooral een taalding?

Neo in The Matrix: Is hij een simulatie in een computer of is zijn wereld echt? Cypher: “I know this steak doesn’t exist. I know that when I put it in my mouth, the Matrix is telling my brain that it is juicy and delicious. After nine years, you know what I realize? Ignorance is bliss.”

What you have just witnessed could be the end of a particularly terrifying nightmare. It isn't – it's the beginning. Although Alan Talbot doesn't know it, he's about to enter a strange new world, too incredible to be real, too real to be a dream. It's called The Twilight Zone.

Twilight Zone — In His Image (https://en.wikipedia.org/wiki/In_His_Image)

Descartes’ evil demon (Deckard,… hmm) is bezig mij voor de gek te houden over wat de aard van de werkelijkheid is. (Zo zijn de herinneringen van Rachel — en K in Blade Runner 2049 — geïmplanteerd en scheppen ze een valse identiteit.) Maar is het relevant te wéten dat het hier om een illusie gaat? Als ik leef in een wereld waarin het decor continue en speciaal voor mij wordt opgebouwd en ik eigenlijk in een studio zit, hoe relevant is het voor mij om te weten dat mijn wereld “onecht” is? De ervaring van die wereld telt dan toch? (Is dit interpretivisme? Modernisme zegt dat ik die echte wereld moet ontdekken door onderzoek, postmodernisme zegt dat die onderneming heilloos en doelloos is omdat we elkaar vinden in een (onvolkomen) interpretatie van de ervaring maar dat die subjectieve ervaringen wel een gemeenschappelijke aanleiding hebben). Interpretivisme “[relies] on interpreting or understanding the meanings that humans attach to their actions.”

Hoe bewust zijn wij ons van onze beperkingen? We kunnen veel niet zien en niet horen, en voor sommige van die tekortkomingen gebruiken we apparaten (telefoon, televisie, alles op afstand, fotografie, röntgen,…) maar andere zaken zijn voor ons onbereikbaar, omdat we 4-dimensionale wezens zijn. We kunnen niet vrij door tijd bewegen en zien ruimtelijk. Was onze waarneming beperkt tot 2 dimensies, dan zagen we het verstrijken van tijd als het ontstaan en verdwijnen van platte vormen. (Flatlanders / Imagining the Tenth Dimension)

Modernistische en postmodernistische filmanalyse: Vergelijk stijl (scherp, helder, volgens-het-boekje; superheldenfilms) met substance (context, film als bestaande in verhouding met zijn eigen geschiedenis en omgeving, Dogma).